Assembly Theory

Stel je voor dat je een puzzel aan het maken bent. Je hebt allemaal kleine stukjes en je probeert ze op de juiste manier aan elkaar te passen om een plaatje te vormen. Wanneer we iets nieuws leren, verzamelen we kleine stukjes informatie, net als puzzelstukjes. We horen dingen van onze leraren, lezen dingen in boeken, of ontdekken dingen zelf. Al deze kleine stukjes informatie noemen we dan “assemblages”. Naarmate we meer leren, verzamelen we meer assemblages. Net als bij een puzzel, hoe meer stukjes je hebt, hoe makkelijker het wordt om de rest van de puzzel te maken. Hoe meer we weten over een onderwerp, hoe makkelijker het wordt om nieuwe dingen te begrijpen.

Soms passen de assemblages die we verzamelen niet meteen goed bij elkaar. Net als sommige puzzelstukjes die eerst niet lijken te passen. Maar door te oefenen, te experimenteren en te proberen, kunnen we ze uiteindelijk op de juiste manier aan elkaar zetten. Op deze manier bouwen we stap voor stap kennis op. Door kleine stukjes informatie te verzamelen, te begrijpen en te verbinden, leren we steeds meer. Net als bij het in elkaar zetten van een puzzel, wordt het plaatje steeds duidelijker naarmate we meer stukjes op de juiste plek leggen.

Hoe meer stukjes we hebben, hoe makkelijker het wordt om nieuwe dingen te leren. Anders dan bij gebruikelijke puzzels zijn de ‘assemblage puzzels’  nooit af, er zijn altijd nieuwe delen te ontdekken met de assemblages die we al hebben. Bovendien werken we met z’n allen tegelijk aan dezelfde puzzel en wordt deze steeds ingewikkelder.

In de natuur bouwen chemische verbindingen voort op natuurkundige wetten die zelf op een fundament van kwantumtechnologie staan. Er zijn meer verschillende chemische verbindingen mogelijk dan er moleculen in het universum zijn. Dus het is onmogelijk, en onzinnig, om alles zomaar uit te proberen. Er is een selectiemechanisme dat ervoor zorgt dat minder relevante combinaties niet slagen. 

Dan loop je tegen de grenzen aan wat er mogelijk is met chemie. Biologie doorbreekt die barrière met een andere manier van werken. Hierdoor zijn weer nieuwe combinaties mogelijk die anders werken. In sociale systemen heb je vergelijkbare mechanismen om nieuwe vormen van coördinatie, organiseren en leren te faciliteren. Max Boisot (I-Space) en David Ronfeldt (TIMN) beschrijven zo’n evolutie.

Met vernieuwingen in onze werelden, fysiek en sociaal, lossen we problemen op maar veroorzaken ook nieuwe waar nog geen oplossing voor is. We weten dat de fysieke wereld om ons heen van natuurwetten, chemie en biologie circulair is. Alles is met alles verbonden en er wordt niets weggegooid. Onze lichaamscellen worden voortdurend vernieuwd en daarbij worden bruikbare stukjes DNA gewoon hergebruikt omdat het materiaal voorhanden is en het minder energie kost. 

De natuur blijft innoveren om problemen op te lossen, die gedeeltelijk door mensen gemaakt zijn. Zie daarvoor het perspectief over ‘Arrival of the Fittest’. De mensheid staat ook voor een uitdaging om oplossingen te vinden voor de problemen veroorzaakt vanuit onze huidige sociale systemen. Welke puzzelstukjes/bouwstenen missen we nog?