In de benen voor verandering

traditie en transitie

‘Verdwaald maar niet verloren’

In 2021 verhuisde ik na een radicale ommezwaai in mijn leven naar Nijmegen. Alle pijlers van mijn welzijn kapseisden destijds ruig en onvoorzien om. Onbekende stad, een nieuwe relatie, familie en vrienden ver weg, thuis in een ander huis en ander werk. Ineens was de turbostand van transformatie mijn realiteit. Kort gezegd, geen enkel houvast (behalve in mijzelf maar dat bleek pas later). Geen wonder dat mijn oog viel op het knalrode boek ‘Tricky tijden – laat je niet gek maken’ van Jitske Kramer want tricky is het als elke seconde van je leven volledig beheerst wordt door het onbekende. Liminaliteit, heet dat ‘een tijd tussen feit en fictie, vrees en verlangen’.

Bron: Jitske Kramer, Human Dimensions https://www.youtube.com/watch?v=h8EajYrU5-I

Getting lost and find my way

Mijn eerste schreden in Nimma aan de Waal voelden alsof ik een baby was die opnieuw leerde lopen. Spannend, want onzeker en wankel maar ook nieuwsgierig en verwonderd, wat ligt hier in het verschiet? Om de stad te verkennen prentte ik de hoofdwegen van de stad in mijn geheugen en ging vervolgens voor elke boodschap of afspraak zonder kaart of Google Maps op stap. Dat ik zou verdwalen was voorspelbaar en dat was juist de fun. Ik kwam op plekken die ik anders nooit had ontdekt: een mooi park, een verscholen pleintje of een aanlokkelijk buurtcafé. Door onderweg te vragen, raakte ik in gesprek met buurtbewoners. Verdwalen maakte een nieuw soort dopamine aan, ik noem het risicovreugde. Ik leerde er de stad en haar bewoners steeds beter door kennen.

Loslaten of anders vasthouden?

Mijn turbostand van verandering hielp me mijn waarden opnieuw op waarde te schatten. Ik leerde lang gekoesterde waarden los te laten of hield ze, gevoed door nieuwe perspectieven, anders vast. Net als verdwalen, kon ik er een spel van maken. En zo ontstond MeYouWeDo, een speels onderzoek naar mijn eigen drijfveren en waarden: Me-heeft het waarde voor mij, You-voor anderen, We-voor de wereld? Is het antwoord drie keer ‘JA’ dan kan ik het (on)gewoon DOen! Onderweg heb ik niets verloren. Ik leerde opnieuw spelen met de complexiteit van het leven waardoor ik er weer (een beetje) grip op kreeg.

Op verhaal komen

Verdwalend duurde het even voor ik mijn eigen nieuwe verhaal weer kon vertellen. Eerst niet meer dan een enkel woord, vertrouwen. Daarna kwamen hakkelige zinnen en ‘gemankeerde verhaal-versies’ als opmaat voor wat ik nu kan delen als een authentieke versie van mezelf. Dat heb ik trouwens niet alleen aan mijzelf te danken, ook al heb ik ’terugveren’ als het tegenzit inmiddels aardig onder de knie. De crux is ook de ander en al die anderen die nieuwsgierig waren naar mijn verhaal. In een lichaamstaal zonder woorden spraken zij mij toe: vertel het, het doet ertoe. Een ervaring die inspireerde tot het samen bouwen van vele transparante bamboe DroomCafés, ‘safe spaces’ voor verbindende dialogen.

Walk of the World

Deze week vindt ‘s werelds grootste wandeltocht hier plaats. Een 110 jaar oud ritueel. Ruim 45.000 deelnemers, meer dan 70 verschillende nationaliteiten in de leeftijd van 11 jaar tot 90+ zijn in Nijmegen om hier te wandelen. Van verdwalen in de stad, zoals ik graag doe, is geen sprake. Alle routes zijn keurig uitgestippeld. Hier vindt een ander soort ‘verdwalen’ plaats. Verdwalen in verhalen noem ik het, een krachtig menselijk fenomeen wat ons samenbrengt en verbindt. Het gebeurt vanzelf tijdens de 4daagse: onverwachte ontmoetingen tijdens de wandeldagen, persoonlijke verhalen die onbekenden uitwisselen, vriendschappen die voor even of voor het leven gesloten worden en zelfs spontane liefdesrelaties. How tricky 🙂