Ton Baan
Toen ik een jaar of acht was, ging ik met mijn vriendje Wout op een zondagmiddag een autoritje maken met mijn ouders. Onderweg, ergens midden in een polder, stopten we. Mijn vader en moeder zochten een picknickplek in de berm en wij gingen spelen. We sprongen over een slootje, klommen over een boerenhek en scharrelden onbevangen door het weiland tot een kudde jonge pinken onze kant op stoof. De opgewonden koeien in het vizier sloeg de schrik ons om het hart. Achterna gezeten door energieke pinken zetten wij het op een lopen. Eenmaal bij het hek klauterden we vliegensvlug naar de veilige kant, onhandig over elkaar heen buitelend. Die enorme opluchting dat we weer veilig waren!
Jaren later vertelden mijn ouders dat ze onze acties tijdens de picknick met spanning hadden gadegeslagen. Ook dat ze er nog jaren later schik om hadden. Ik herinner me na de goede afloop geen ge- en verboden, noch waarschuwingen of verontwaardiging over onze expeditie. Het gevoel van vertrouwen is wat ik er aan over heb gehouden. Wout en ik hadden een avontuur beleefd, geleerd dat dit niet zonder risico is en ons zelf gered.
Nu heb ik een kleinkind en gun hem en alle andere kleine en grote mensen het grootste cadeau dat ik ooit van mijn ouders heb ontvangen: vertrouwen. Ik klim nog steeds graag over ‘hekken’ om te zien wat zich daarachter afspeelt en welke ‘energieke pinken’ ik tegenkom. De reflex om er voor terug te deinzen heb ik ingeruild voor speelse nieuwsgierigheid.
Als ik al mijn werk terugbreng tot de kern, dan is dat in essentie mensen inspireren tot kleine en grote avonturen. Of ik nu samenwerk met kinderen, studenten, docenten, management of directies van grote multinationals, ik zoek altijd verbinding met hoopvol ondernemerschap: wat kan ik zelf doen om bij te dragen aan een wereld die van waarde is voor mij, voor anderen en de wereld? Voor mij herkenbaar in moed om te onderzoeken, durf om te experimenteren en lef om fouten te maken en daarvan te leren. Voor mij dé sleutels voor persoonlijke transformatie, innovatie en transities.
Nieuwsgierig naar MeYouWeDo avonturen voor kleine mensen?
René Katerberg
Ik ben opgegroeid in een dorp waarbij ik vanuit het dakraam van mijn slaapkamer In één oogopslag uitzicht had op meerdere verkeersaders naar het noorden. De hoofdstraat door het dorp met een bushalte voor ons huis. Een provinciale weg waarlangs alle snelverkeer ging. Ik heb de A28 pas later zien bouwen achter ons huis langs. De spoorlijn naar Assen en Groningen. En boven mijn hoofd de vliegroutes naar Scandinavië. Dat riep bij mij de vraag op; wat beweegt al deze mensen van A naar B? Op mooie zomeravonden zat ik daar, zittend vanaf de rand van mijn dakraam, over na te denken, of overdag in de toppen van de bomen tegenover ons huis (foto). Een van de hoogste bomen had een tak patroon waarbij je eenvoudig naar de kroon kon klimmen. Zacht wiegend op de wind had je het gevoel één te zijn met de natuur.
Wat beweegt mensen van A naar B en hoe organiseren we ons is steeds belangrijker geworden. Observeren en meerdere perspectieven overwegen is gebleven. Meer mens zijn in een steeds complexere wereld is mijn motto. De systemen zijn omvangrijker, de uitdagingen groter, en de menselijke verbinding belangrijker dan ooit. De wereld helemaal begrijpen heb ik uit mijn hoofd gezet. Wanneer ik nu naar de sterren kijk, droom ik van een beetje meer begrip voor elkaar en de waarde van alle perspectieven die iedereen bijdraagt. Onze systemen maken dat steeds beter mogelijk.
Een andere favoriete bezigheid was Lego. Na meerdere doosjes met instructieboekjes ging ik mijn eigen creaties bouwen. Mijn inspiratie kwam uit mijn omgeving en ik bouwde het dan zo goed mogelijk na. Het was voor mij een manier om de wereld te leren begrijpen. Goed observeren, meerdere perspectieven combineren en weten welke bouwstenen ik had creëerden mogelijkheden. Een beetje doorzettingsvermogen hielp bij het regelmatig vastlopen en overnieuw beginnen omdat het plaatje in mijn hoofd toch net niet helemaal paste, of ik net niet genoeg stukjes Lego van een bepaalde vorm of kleur had.
Rob Bartels
Graag neem ik je mee terug naar 14 februari 1990. Op die dag draait de camera van de Voyager nog één keer naar de aarde om daar, op ruim 6 miljard kilometer van ons verwijderd, deze foto te maken. Zie je de aarde, een bijna microscopisch klein pixeltje in een onbevattelijk en meteloze ruimte? Dit pixeltje werd door de Amerikaanse wetenschapsjournalist Carl Sagan onze ‘pale blue dot’ genoemd, ons lichtblauwe puntje en hij schreef erover:
Kijk maar eens goed naar dit puntje. Dit is ons thuis. Dit zijn wij. Alle mensen waar je van houdt, alle mensen die je kent, alle mensen waar je ooit van gehoord hebt, alle mensen die er ooit zijn geweest, hebben hier hun leven geleefd. Alle vreugde en verdriet, alle godsdiensten en ideologieën, wetten en regels, zijn hier gemaakt. (…) Like it or not, de aarde is de enige plek waar wij met elkaar kunnen leven.
Voor mij onderstreept dit beeld onze gezamenlijke verantwoordelijkheid om vreedzamer en vriendelijker met elkaar te leven en onze verantwoordelijkheid om dit lichtblauwe puntje goed te bewaren en te koesteren: het enige thuis dat we ooit zullen kennen. Sagan laat ons hiermee ook zien dat als we een andere positie kiezen om naar onze werkelijkheid te kijken, dat we dan andere dingen kunnen zien, dat we op een andere manier over onze werkelijkheid kunnen nadenken. Dat is precies wat we met MeYouWeDo ook willen doen. Van perspectief wisselen, onze wereld op een andere manier ervaren, zodat we er op andere manieren over kunnen nadenken.
Met MeYouWeDo wil ik bijdragen aan onderwijs waarin alle betrokkenen, kinderen en jongeren, leraren en ouders, hun liefde voor de wereld inbrengen en ontwikkelen. ‘Amor Mundi’, noemt Hannah Arendt dit. ‘Amor Mundi’, die zo nodig is om ons in onze menswording niet alleen de vraag te stellen, wat is goed voor mij? Maar ook de vraag in ons open te maken, wat is goed voor de wereld?
Nieuwsgierig naar de MeYouWeDo dag voor het basisonderwijs?