Toen ik een jaar of acht was, ging ik met mijn vriendje Jaap op een zondagmiddag een autoritje maken met mijn ouders. Onderweg, ergens middenin de polder, stopten we. Mijn vader en moeder zochten een picknick plek in de berm en wij gingen eropuit. We sprongen over een slootje, klommen over een boeren hek en scharrelden nietsvermoedend door het weiland tot een kudde jonge pinken onze kant op stoof. De koeien in het vizier sloeg de schrik ons om het hart en zetten wij het op een lopen. Achterna gezeten door energieke pinken. Terug bij het hek klauterden we onhandig en over elkaar heen buitelend over het hek. Die enorme opluchting dat we weer veilig waren! Jaren later vertelden mijn ouders dat ze onze acties met spanning hadden gadegeslagen.
Ook dat ze er ter plekke en nog jaren later schik om hadden. Ik herinner mij geen ge- en verboden, noch waarschuwingen of verontwaardiging over onze expeditie. Het gevoel van vertrouwen is wat ik er aan over heb gehouden. Jaap en ik hadden een avontuur beleefd, geleerd dat dit niet zonder risico is en ons zelf gered. Nu heb ik een kleinkind en gun hem en alle andere kleine en grote mensen het grootste cadeau dat ik ooit heb ontvangen: vertrouwen. Ik klim nog steeds graag over hekken om te zien wat zich daarachter afspeelt en welke nieuwsgierige pinken ik tegenkom.

Ik ben opgegroeid in een dorp waarbij ik vanuit het dakraam van mijn slaapkamer In één oogopslag uitzicht had op meerdere verkeersaders naar het noorden. De hoofdstraat door het dorp met een bushalte voor ons huis. Een provinciale weg waarlangs alle snelverkeer ging. Ik heb de A28 pas later zien bouwen achter ons huis langs. De spoorlijn naar Assen en Groningen. En boven mijn hoofd de vliegroutes naar Scandinavië. Dat riep bij mij de vraag op; wat beweegt al deze mensen van A naar B? Op mooie zomeravonden zat ik daar, zittend vanaf de rand van mijn dakraam, over na te denken, of overdag in de toppen van de bomen tegenover ons huis (foto). Een van de hoogste bomen had een takkenpatroon waarbij je eenvoudig naar de kroon kon klimmen. Zacht wiegend op de wind had je het gevoel één te zijn met de natuur.

Wat beweegt mensen van A naar B en hoe organiseren we ons is steeds belangrijker geworden. Observeren en meerdere perspectieven overwegen is gebleven. Meer mens zijn in een steeds complexere wereld is mijn motto. De systemen zijn omvangrijker, de uitdagingen groter, en de menselijke verbinding belangrijker dan ooit.  De wereld helemaal begrijpen heb ik uit mijn hoofd gezet. Wanneer ik nu naar de sterren kijk droom ik van een beetje meer begrip voor elkaar en de waarde van alle perspectieven die iedereen bijdraagt. Onze systemen maken dat steeds beter mogelijk.

Graag neem ik je mee terug naar 14 februari 1990. Op die dag draait de camera van de Voyager nog één keer naar de aarde om daar op ruim 6 miljard kilometer van ons verwijderd, deze foto te maken. Zie je de aarde, een bijna microscopisch klein pixeltje in een onbevattelijk en meteloze ruimte? Dit pixeltje werd door de Amerikaanse wetenschapsjournalist Carl Sagan onze ‘pale blue dot’ genoemd, ons lichtblauwe puntje en hij schreef erover:

Kijk maar eens goed naar dit puntje. Dit is ons thuis. Dit zijn wij. Alle mensen waar je van houdt, alle mensen die je kent, alle mensen waar je ooit van gehoord hebt, alle mensen die er ooit zijn geweest, hebben hier hun leven geleefd. Alle vreugde en verdriet, alle godsdiensten en ideologieën, wetten en regels, zijn hier gemaakt. (…) Like it or not, de aarde is de enige plek waar wij met elkaar kunnen leven.